Zakazane Braterstwo 1- Osculum Phoenix

Witam wszystkich cieplutko!

Oto właśnie zapowiadany od dawna pierwszy z serii sześciu oneshotów pod tytułem ,,Zakazane braterstwo". Skupiają na anime, a ich fabuła nie jest w żaden sposób powiązana z głównym opowiadaniem. Od teraz będą się pojawiać dwunastego dnia każdego miesiąca. Ostatnia, szósta część, zakańczająca serię ukarze się zaszczytnego dnia dwunastego maja. Główni bohaterowi to bracia Asakura, więc proszę nie liczyć na wątki romantyczne czy przenoszenie się do innych postaci.

Ren: Nie przeciągaj, tylko przejdź do sedna...

W porządku, w porządku... Tym razem bez dedykacji, bo w ,,Zakazanym braterstwie" w ogóle nie będą się one pojawiać.

~*~

-Mis-

Tylko tyle zdążyła wypowiedzieć malutka murzynka, zanim straciła przytomność, upadając na ziemię. Wszyscy patrzyli na to w osłupieniu. Po chwili do dziewczynki podbiegły dwie osoby. Nastolatek o długich włosach w pelerynie koloru kości słoniowej wziął ją na ręce, a dorosły mężczyzna w dużym kapeluszu po prostu stanął obok. Dwa metry dalej stał jasnowłosy facet z szaleńczym wyrazem twarzy, przebijający swój brzuch sztyletem. Zadowolony spojrzał ostatni na swe dzieło, po czym upadł twarzą na ziemię, kończąc swe życie.

Jeszcze chwilę na arenie Hoshi-gumi mieli toczyć walkę z Poison Leaf. Jednakże wstawił się na nią tylko przywódca owej drużyny. Szał, w jaki wpadł wiedząc, że został sam w walce z najsilniejszą grupą w turnieju był niewyobrażalny. Wpadł w taką furię, że rzucił się wprost na Hao. Oczywiście ognisty szaman nic sobie z tego nie robił. Zamierzał po prostu zwęglić go jak każdego. Jednak niespodziewanie lider zmienił swoje zamiary. Następne wydarzenia rozgrywały się w ułamku sekundy tak, że długowłosy szaman nie zdążył nawet zareagować. Mężczyzna jedną ręką rzucił czymś w małą, bezbronną Opacho, a drugą wbił sobie w brzuch skrywany za pasem sztylet. Zaśmiał się niczym szaleniec, widząc murzynkę trafioną zatrutym liściem. Teraz mógł sobie umrzeć. Ostatnie, co zobaczył przed śmiercią to ogarnięta rozpaczą twarz swojego odwiecznego wroga, Hao Asakury...

Długowłosy szaman patrzył w osłupieniu na małą dziewczynkę, którą trzymał w swoich ramionach. W jej brzuchu tkwił mały, nasączony trucizną ostry liść, w którym tliły się resztki furyoku. Widzowie szeptem komentowali to, co właśnie zobaczyli. Chwilę potem areną zawładnęły płomienie, a następnie drużyna Hoshi-gumi odleciała na Duchu Ognia.

Horohoro patrzył ze zmarszczonymi brwiami na przyjaciela w słuchawkach. Stał, podpierając się dłońmi o barierkę, ze wzrokiem utkwionym wciąż w arenie. Był jedynym, który zobaczył grę emocji na twarzy Hao. Kiedy po ataku wszyscy wpatrzeni byli w Opacho i szalonego szamana, on jako jedyny przeniósł wzrok na swojego brata. Widział wyraźnie, jak na ułamek chwili twarz bliźniaka wykrzywia niesamowity ból. Mógłby przysiąc, że przez tą dziesiętną część sekundy, która dla niego była wiecznością, widział łzy w jego oczach.

-Yoh?

Ale czy to możliwe, żeby Hao Asakura był aż tak dotknięty zranieniem Opacho? W końcu to tylko jego podwładna. Bez mrugnięcia okiem poświęcał ludzi, a teraz rozpaczał po stracie najsłabszego członka drużyny? Wewnątrz siebie, gdzieś głęboko w swoim sercu Yoh czuł jego smutek i niesamowity ból. Może to prawda, że bliźniacy są połączeni duchowo?

-Yoh!

Jemu też w pewien sposób zależało na Opacho. Była taką małą, niewinną istotką o nieskazitelnie czystym sercem, którego nigdy nie dotknęła żadna zła myśl... Widać było, że jest dobrą osobą. Dlatego też wielu ludzi nie rozumiało, co robi w takie drużynie jak zwolennicy Hao. Nie rozumieli też widocznego z daleka przywiązania i troski, jaką ognisty szaman obdarzał tylko ją. W takich momentach Yoh żałował, że on i Hao nie są jak normalni bracia. Chciał usiąść obok niego, pocieszyć go, zapewnić, że jego popleczniczka wyliże się z tego, poznać historię ich znajomości...

-YOH!

Młody Asakura drgnął i obrócił się, aby stanąć oko w oczy z wściekłymi Horohoro i Renem. Nic sobie nie robiąc z ich oczywistej wściekłości, uśmiechnął się szeroko w sposób, który był dla niego charakterystyczny i stanowił pewnego rodzaju znak rozpoznawczy.

-Co jest, chłopaki?- spytał niewinnie. Renowi aż się czubek na głowie powiększył.

-Tylko tyle masz do powiedzenia?! Wołamy cię od kilkunastu minut! Wszyscy sobie poszli i zostaliśmy tylko my, bo ty się gapiłeś w arenę!- Ren dosłownie wychodził z siebie. Yoh rozejrzał się dookoła. Faktycznie. Na widowni został tylko on i dwójka jego przyjaciół. Widocznie za bardzo zamyślił się o Hao i nie zauważył nawet, kiedy wszyscy się rozeszli.

-Lepiej chodźmy, zanim Anna da nam w kość za obijanie się- westchnął niebieskowłosy.

***

-Jak to jest, że zawsze kiedy jesteś potrzebny istnieje aż osiemdziesięcio procentowa prawdopodobność, że akurat jesteś tu i coś jesz?

Następnego dnia Yoh i spółka byli w utworzonej jakiś czas temu restauracji Kalim&Silva. Jak zwykle oprócz nich było tam jeszcze kilkoro gości. Właśnie kończyli obiad, kiedy ktoś odezwał się powyższymi słowami. Grupa przeniosła wzrok w stronę drzwi. Stał w nich wielki Hao Asakura we własnej osobie. Yoh od razu zorientował się, że długowłosemu szamanowi chodzi właśnie o niego.

-Osiemdziesiąt procent to jednak przesada- zaśmiał się tak, jakby rozmawiał sobie teraz z Mantą czy Ryu. Jego przyjaciele wlepili w niego gały. Od kiedy to on rozmawiał sobie tak spokojnie ze swoim największym wrogiem?!

-Doprawdy?- spytał ognisty szaman z kpiącym uśmiechem.

-Cóż...- Yoh z zażenowaniem podrapał się w tył głowy. A może jednak to nie była przesada? W sumie nadzwyczaj często spędzał czas w tym miejscu.

-Chicchee na...- westchnął Hao.

-Może się przysiądziesz?- zaproponował Yoh, całkowicie ignorując ostatnią kwestię. Ren zatrzymał szklankę z mlekiem w połowie drogi do ust, Horohoro upuścił łyżkę, Faust oderwał wzrok od Elizy, fryzura Ryu zrobiła kaput, szczęka Choco z głośnym gruchotem uderzyła w stół, Anna upuściła czytaną książkę, Manta spadł z encyklopedii, na której siedział, ręka Jun zawisła w drodze do szklanki z piciem, tablica Tamao upadła na ziemię a Pirika otworzyła oczy tak szeroko, że jej brwi prawie zniknęły wśród włosów. Tymczasem Yoh uśmiechał się promiennie do lekko zbitego z tropu Hao. Liczył, że może tym skromnym zaproszeniem uda mu się zbliżyć do brata. Jednak starszy Asakura widząc zachowanie jego towarzyszy i słysząc ich niezbyt przychylne myśli tylko uśmiechnął się z pobłażaniem. Biedny, naiwny Yoh...

-Nie chcę przyprawić twoich przyjaciół o zawał serca- powiedział z przekąsem, po czym dodał trochę uprzejmiej.- Ale jeśli chcesz możemy usiąść trochę dalej i postawię ci coś słodkiego.

-Fajnie- na twarz Yoh wkradł się szeroki uśmiech. Zostawił wciąż zbyt zszokowanych, żeby się poruszyć przyjaciół, zapewniając, że niedługo wróci, po czym podreptał za braciszkiem do maksymalnie oddalonego i odosobnionego stolika. Usiedli i Hao złożył zamówienie totalnie zszokowanemu Kalimowi, a po chwili wciąż niedowierzający w to wszystko Silva serwował im ciasto czekoladowe i espresso. Wszyscy szamani w restauracji byli wciąż zbyt zdziwieni, żeby wydobyć z siebie chociażby słowo. Bracia Asakura w jednym miejscu, przy jednym stoliku, pijący kawkę i jedzący ciasto? To nie mogło skończyć się dobrze...

Tymczasem Yoh czuł się w pewien sposób szczęśliwy, że może spędzić trochę czasu z Hao tak, jakby byli prawdziwymi braćmi. Wciąż nie wiedział czemu, ale przez ten ułamek sekundy kiedy widział smutek bliźniaka czuł się tak, jakby na nim też ciążyło to uczucie. Dlatego też nagle, samemu nie wiedząc czemu, chciał się jakoś zbliżyć do Hao. Porozmawiać z nim, być obok niego.

-Urocze.

Yoh przeniósł wzrok z talerza z ciastem na brata. Ten patrzył na niego uważnie, jedną ręką podpierając głowę, a drugą trzymając filiżankę z kawą.

-Co jest urocze?

-Twoje myśli. Myślisz tak głośno, że aż trudno to przeoczyć.

-Serio? Przepraszam...

-Ależ nic się nie stało.

-Czy to... bardzo męczące? To całe reishi?- spytał nieśmiało Yoh.

-Powinieneś wiedzieć dobrze. W końcu byłeś świadkiem tego, co może zrobić z człowiekiem, kiedy poznałeś Annę- Hao nawet nie krył, że wyczytał zawarte w myślach brata wspomnienie.

-Czy to właśnie przez to tak bardzo nienawidzisz ludzi i chcesz stworzyć królestwo szamanów?

Hao zacisnął mocno dłonie, po czym westchnął.

-Nie przyszedłem tu o tym rozmawiać. Chociaż to upokarzające, to muszę prosić cię o pomoc.

-Zakładam, że chodzi o Opacho.

Wyrazy twarzy obydwu bliźniaków wyrażały całkowitą powagę. Mimo iż Yoh był zdziwiony faktem, że jego brat może potrzebować od niego pomocy, chciał mu jej udzielić. Wiedział, że w grę wchodzi zdrowie i życie Opacho. Poza tym... Może to była ta tak długo wyczekiwana szansa na pojednanie?

-Zapewne wiesz, co się stało podczas mojej ostatniej walki. Nie przespałem ani chwili z nocy, ale dowiedziałem się, jaka to trucizna i gdzie znajdę na nią antidotum. Od razu też udałem się, aby pozyskać jedyny jego składnik. Jest to roślina rosnąca w pewnej części Patch. Chciałem ją dostać, ale niestety jest to niemożliwe.

-Czemu?

-Dlatego, że tej rośliny strzegą specjalne duchy, które nie pozwolą się do niej dostać byle komu. Nie mogę się ich w żaden sposób pozbyć. Żeby pozwoliły zerwać cokolwiek, trzeba mieć czyste ręce, duszę i serce. To znaczy nie mieć na sumieniu czyjegoś życia. Z racji, że ja już wielu zabiłem, nie pozwolą mi się zbliżyć do rośliny. Podobnie jest z moimi poplecznikami. I ty... Ech... Żal się przyznać, ale jesteś jedyną osobą, która może to dla mnie zrobić. Inni za bardzo się boją- tu jednoznacznie machnął w stronę tłumu zbierającego się pod restauracją, aby popatrzyć historyczny moment spotkania braci Asakura.

-Rozumiem... W takim razie zrobię to. Proponuję iść natychmiast. Nie warto tracić czasu. Dla Opacho liczy się każda chwila.

-Mamy czas do północy. Po tym czasie trucizna ją zabije.

Yoh kiwnął głową. Umówił się z bratem, że na wszelki wypadek weźmie swoją katanę i razem pójdą na miejsce. Hao zgodził się i wyszedł z restauracji, czekając tam na towarzysza. Ten wrócił do przyjaciół i wziął Harusame, leżące na jego miejscu.

-Nie musisz iść ze mną, Amidamaru. Chcę uniknąć spięć między tobą a Hao.

-Ale-

-Spokojnie. Wszystko będzie okej. Opowiem wam wszystko jak wrócę. Po prostu mi zaufajcie- uśmiechnął się do przyjaciół. Zanim ktokolwiek zdążył cokolwiek powiedzieć, Yoh był poza restauracją Kalim&Silva.

***

Droga do miejsca wyznaczonego przez Hao była dość krótka. W mgnieniu oka dotarli do miejsca, wyglądającego na odcięte od rzeczywistości. Znajdował się przed nimi bajkowy wręcz, zamknięty ogród. Z daleka widać było w nim różnorodność wszelakich roślin, których Yoh nigdy nie widział na oczy. Przed furtką rosło okazałe drzewa, przy którym stała dziewczyna z miotłą z dwoma, sterczącymi, rudymi kucykami ubrana w koszulkę i ogrodniczki. Na dźwięk kroków odwróciła się w ich stronę.

-Możesz już iść, Matilda- powiedział Hao.

-Tak jest, mistrzu- odpowiedziała cicho dziewczyna, po czym spełniła rozkaz. Przechodząc obok Yoh rzuciła mu spojrzenie w stylu ,,Jeśli tylko zawiedziesz mistrza Hao, własnoręcznie cię zabiję". Chłopak poczuł się trochę nieswojo, ale nie miał czasu się nad tym zastanawiać. Zobaczył leżącą pod drzewem, malutką dziewczynkę.

-Co tu robi Opacho?- spytał, gdy razem z bratem podszedł do dziewczynki. Hao delikatnie położył dłoń na jej główce.

-Chcę jej podać to antidotum od razu kiedy je zdobędziesz- wyjaśnił.- Ten ogród ożywa dopiero w nocy. Musimy trochę poczekać.

Yoh kiwnął głową i położył się na trawie patrząc w bezchmurne niebo. Po chwili poczuł, że Hao kładzie się obok niego w pewnym odstępie. Przez dłuższy czas żaden nie odzywał się, chłonąc całym ciałem uspakajającą moc otaczającej ich. Jednak po pewnym czasie Yoh przełamał ciszę.

-Jak poznałeś Opacho?

Hao zamyślił się. Z jednej strony nie czuł potrzeby zwierzania się bratu ze swojej przeszłości. Jednakże z drugiej był mu coś winien za pomoc w uratowaniu dziewczynki. Westchnął więc i zaczął opowieść.

-To było kiedy kompletowałem grupę swoich ludzi. Miałem już wszystkich, których potrzebowałem, kiedy podróżowaliśmy przez Afrykę. W sumie to byliśmy tam przypadkowo. Nie planowaliśmy spędzić tam dużo czasu. Kiedy szliśmy przez jedną ze wsi zobaczyłem coś małego, leżącego wśród śmieci. Po chwili rozpoznałem w tym czymś dziecko. Małe, bezbronne, pozostawione na pastwę bezlitosnej śmierci. Żałosne. Ale wtedy... Nagle przypomniałem sobie słowa mojego pierwszego ducha stróża, Ohachiyo. On też... Przyjął mnie, kiedy byłem samotny. Zajął się mną i był moim jedynym przyjacielem. Patrząc na to małe, bliskie śmierci dziecko przypomniałem sobie właśnie jego. Doszedłem do wniosku, że ja bardzo je przypominałem to dziecko, gdy poznałem Ohachiyo. Wtedy coś we mnie pękło. Chciałem udowodnić sam sobie, że słaba istota nie zawsze jest skazana na śmierć. Chciałem postąpić tak, jak Ohachiyo. Nie przejmowałem się wtedy zdziwieniem i niechęcią ze strony moich towarzyszy. Wziąłem to dziecko pod swoje skrzydła. Z początku była nieufna i ciężko było się do niej zbliżyć, ale stopniowo udawało mi się to robić. Chciałem ją nazwać ,,Ohachiyo", ale nie umiała tego poprawnie wymówić. Cały czas je przekręcała na ,,Opacho". W końcu się poddałem i zaakceptowałem to imię. Byłem z Opacho cały czas, opiekując się nią i wychowując, a także ucząc szamaństwa. Z początku reszta było do tego niezbyt przychylnie nastawiona, ale z czasem wszyscy bardzo się do niej przywiązali. Łącznie ze mną...

Yoh uważnie wsłuchiwał się w każde słowo brata. Na jego twarzy malowało się skupienie i powaga. Pierwszy raz Hao mu się z czegoś zwierzał i opowiadał jakąś historię. W ogóle pierwszy raz byli ze sobą tak blisko. Niewiarygodne, że zranienie Opacho pomogło im zbliżyć się do siebie. Oczywiście obydwaj wiedzieli, że po uleczeniu murzynki wszystko wróci do normy. Niemniej jednak ten jeden dzień chcieli spędzić inaczej, toteż rozmawiali aż do zachodu słońca. O wszystkim. Przeważnie były to lekkie, niewiele znaczące tematy. Byleby tylko rozmawiać. Wykorzystać każdą chwilę na wymianę słów.

-Pamiętasz, jak pytałeś mnie w restauracji o reishi?

Yoh spojrzał zdziwiony na brata. Słońce już praktycznie zaszło, kiedy zaczął ten temat. Jego głos był wyjątkowo poważny.

-Tak, pamiętam. Czemu pytasz?

-Bo miałeś wtedy rację. Posiadając reishi jestem zmuszony do słuchania ludzkich myśli i uczuć niezależnie od tego czy tego chcę, czy nie chcę. Dla innych może to się wydawać darem, ale jest przekleństwem. Fałszywe myśli, zło, brak szacunku dla natury... To wszystko to cechy ludzi. Są niewdzięcznymi robakami, a uważają siebie samych za Bogów. Gdyby udało mi się wyeliminować ich i wszystkich słabych szamanów, na świecie byłoby o wiele lepiej.

-Nie wliczyłeś jednego- odezwał się nagle Yoh, podpierając się na łokciach i patrząc na brata.- Nie jest zbyt wiele naprawdę bardzo silnych szamanów, to zostawisz też X-Laws. Jeśli zechcesz ich wyeliminować, to będziesz musiał wyeliminować też innych swoich wrogów, bo każdemu wiecznie będzie się coś nie podobać. Koniec końców zostaniesz sam ze swoimi poplecznikami. A kiedy i wy zginiecie, to będzie koniec i ludzi, i szamanów na świecie. Bo pamiętaj, że nie ważne co my szamani też jesteśmy ludźmi. I jeśli nienawidzisz człowieczeństwa, to tak, jakbyś nienawidził też siebie samego.

W końcu to się stało. Gdy tylko słońce zaszło i nastała ciemność, w ogrodzie zaczęły pojawiać się małe, świetliste punkciki, które po chwili zmieniły się w duchy. Wydawały się nie mieć konkretnego kształtu. Były bardziej jak plamy rozlane w powietrzu, wolno przemieszczające się po ogrodzie. Yoh wstał, zostawiając Hao samego z myślami i podszedł do wciąż zamkniętej furtki.

-Przepraszam!- Krzyknął. Wtem jeden z duchów ożywił się i podleciał do niego. Dopiero z bardzo bliska zobaczył, że duch nie jest jakąś tam plamą, tylko kobietą o pięknych, długich włosach ubraną w długie kimono. Cała jej postać była srebrzysta i tajemnicza, niczym personifikacja księżyca.

-Kim jesteś i co cię tu sprowadza?- spytała, a jej głos był głęboki i przyjemny, niczym miód lany na serce.

-Nazywam się Asakura Yoh i potrzebuję Osculum Phoenix- wyrecytował Yoh, przypominając sobie nazwę rośliny, o której napomniał Hao podczas rozmowy.

-Aby uzyskać jakąkolwiek roślinę z tego miejsca, musisz mieć ręce czyste, nieskalane krwią ludzką.

Yoh po chwili wahania wyciągnął przed siebie obie dłonie. Duch kobiety ujął je w swoje. Powoli całe jego ciało ogarnęło uczucie, przypominające powolne zanurzanie się w letniej, przyjemnej wodzie. Po chwili jakby nie panując nad swoim ciałem zrobił kilka kroków w przód i znalazł się w ogrodzie. Po prostu przeszedł przez furtkę tak, jakby była zrobiona z powietrza. Obejrzał się za siebie. Na twarzy Hao malowało się zadowolenie, ale też strach, że Yoh nie zdąży. Słuchawkowy szaman uśmiechnął się pokrzepiająco do brata. Musiał przyznać, że spędził z nim raptem pół dnia, a już go polubił. W godzinach, które spędzili razem nie był Wielkim Hao, siejącym postrach władcą ognia. Był zwykłym Hao, jego uśmiechniętym starszym bratem.

Duch kobiety puścił jego dłonie, a wtedy Yoh ocknął się z zamyślenia. Rozejrzał się. Rośliny otaczające go były różnorakie i tworzyły przepiękny dywan, co jakiś czas przecięty wąskimi paskami zwykłej trawy, aby ułatwić poruszanie się bez deptania drogocennych kwiatów. Ogród był całkiem spory, większy, niż wydawał się z zewnątrz. młodszy Asakura poszukał wzrokiem swojej przewodniczki. Duch kobiety unosił się nad kwiatem o długiej, wąskiej łodydze i dużych, czerwonych, spiczastych płatkach, złączonych ze sobą przypominającym duży koralik środkiem. Osculum Phoenix.

Yoh kilkoma susami zbliżył się do kwiatu i już wyciągnął rękę, aby go zerwać, kiedy odezwał się duch kobiety.

-Nie możesz zabrać stąd Osculum Phoenix, jeśli nie pozostawisz w zamian cząstki siebie.

-Cząstki siebie?- zmarszczył brwi Yoh.

-Tak. Znak uczyniony z własnej krwi.

-Ach... O to chodzi.

Yoh uśmiechnął się i wyjął z pochwy Harusame. Przyłożył ostrze do lewego przedramienia i naciął skórę. Po ręce natychmiast poleciała krew, która skapnęła na ziemię, niesamowicie szybko w nią wsiąkając. Yoh próbował ukryć grymas bólu, jednak kiepsko mu to wychodziło. Schował miecz i spojrzał na ducha-przewodnika.

-Teraz możesz wziąć to, czego potrzebujesz.

Szatyn uśmiechnął się i schylił. Po chwili dzierżył w ręku Osculum Phoenix. Ten sam duch, który cały czas pomagał mu w ogrodzie wyprowadził go z niego. Polegało to na tym, że duch po prostu położył dłonie na jego plecach i popchnął go. Yoh poczuł to samo uczucie, którego doznawał przy wchodzeniu do ogrodu. Ponownie nogi same z siebie wyprowadziły go przez furtkę która była, ale też jej nie było. Znalazł się przed bratem, mocno ściskając w dłoni kwiat o ogniście szkarłatnych płatkach.

-Krwawisz- powiedział cicho Hao, patrząc na jego lewe przedramię. Yoh tylko zbył go wesołym uśmiechem.

-To teraz nieważne. Mamy tą roślinę, więc uratujmy Opacho.

Starszy Asakura westchnął, kwitując tym nieodpowiedzialność bliźniaka, po czym wziął od niego kwiat i klęknął przy małej murzynce. Nie musiał nawet zdejmować pelerynki, bo była rozcięta przez ranę. Przed rozpoczęciem czynności leczniczych wyjął z kieszeni (nie jestem pewna, czy Hao ma kieszenie, ale uznajmy, że je ma) kawałek białego materiału, który położył obok rany. Następnie delikatnie chwycił za końcówki płatków kwiatu, po czym zdecydowanym ruchem pociągnął je do góry, odrywając od łodygi wraz ze środkiem, z którego natychmiast zaczęły się sączyć się duże krople złocistej cieczy. Siedem z nich spadło na biały materiał. Hao szybko położył kwiat na ranie Opacho. Złoty, leczniczy płyn zaczął wnikać w ciało dziewczynki, zwalczając truciznę. Gdy roślina spełniła swoją rolę zaczęła kruszyć się tak, że pozostał po niej jedynie szkarłatny pył. Długowłosy wziął do ręki białą szmatkę i podszedł do Yoh. Zawiązał materiał na jego nacięciu.

-Osculum Phoenix pomaga też na szybkie gojenie się ran, bez pozostawiania blizn- wytłumaczył zdziwionemu bliźniakowi.

-Nie musiałeś- bąknął zawstydzony i zszokowany opiekuńczością brata Yoh.

-Musiałem. To przeze mnie to zrobiłeś i ja powinienem ci pomóc.

Bracia stali chwilę w ciszy. Wtem rozległ się cichy jęk. Obaj natychmiast podbiegli do drzewa, gdzie zastali siedzącą Opacho, badającą z zaciekawieniem miejsce, gdzie jeszcze przed chwilą była rana. Podniosła głowę.

-Mistrzu Hao!- Pisnęła, rzucając się na szyję swojemu opiekunowi. Ten z uśmiechem odwzajemnił uścisk.- Opacho wiedziała, że mistrz ją uratuje!

-To nie tylko ja. Ktoś mi bardzo, bardzo pomógł.

Dziewczynka oderwała się od mistrza i spojrzała na kucającego obok niego Yoh. Ten uśmiechnął się niepewnie.

-Cześć, Opacho.

-Yoh zdobył roślinę, która pomogła cię uleczyć. W zamian musiał ponieść rany.

-Yoh pomógł Opacho?- mruknęła zdziwiona dziewczyna, po czym jej twarzyczkę rozjaśnił uśmiech i przytuliła się też do niego.- W takim razie Opacho dziękuje też mistrzowi Yoh!

-Nie ma za co- zaśmiał się chłopak.

Szczęście nie trwało długo. Przyszedł czas, że trzeba było się zbierać. I pożegnać.

Yoh i Hao wiedzieli, że nie mogą być normalnymi, szczęśliwymi braćmi. Z pewnością spotkaliby się z niezrozumieniem i niechęcią ze strony wszystkich szamanów. Dodatkowo na każdym kroku męczyliby się z wytykaniem palcami i odrzuceniem. Nie mówiąc już o reakcji przyjaciół/popleczników i rodziny Asakura... Żyli w dwóch różnych światach, których nie powinni łączyć.

-Po prosu uznajmy, że to wszystko było snem- zaproponował Hao, unikając wzroku brata. Ten uśmiechnął się ciepło.

-W takim razie to był mój najprzyjemniejszy sen- wyszczerzył się młodszy bliźniak i odwrócił się, idąc w swoją stronę. Starszy Asakura uśmiechnął się patrząc na jego oddalającą się sylwetkę.

-Mój też, Yoh, mój też...

***

Była późna noc, kiedy drzwi od małego domku w Patch uchyliły się z cichym skrzypnięciem. Wszyscy siedzący w salonie szamani wzdrygnęli się i patrzyli w wejście do pomieszczenia. Stanął tam Yoh, uśmiechając się do nich przepraszająco. Odetchnęli z ulgą, widząc go całego i zdrowego.

-Przepraszam, że tak późno- zaśmiał się słabo.

-Musisz nam wiele opowiedzieć- powiedział twardo Ren, a wszyscy pokiwali głowami.

Yoh schylił głowę, żeby utrudnić przyjaciołom zobaczenie spływających po twarzy łez. Dopiero teraz coś sobie uświadomił. Tego samego dnia zyskał brata i stracił brata. To było bolesne. Wiedział, że tego nie zrozumieją, ale i tak zamierzał im opowiedzieć. Lecz nie dziś. Nie teraz. Musiał przespać się z tymi wszystkimi myślami, stawić im czoła, zrozumieć je. Podniósł głowę i uśmiechnął się promiennie do przyjaciół mimo wciąż płynących łez.

-Jutro. Dzisiaj jestem bardzo zmęczony, ale jutro porozmawiamy.

Wszyscy milczeli, więc Yoh wyszedł. Po chwili usłyszeli jego kroki na schodach, a następnie odgłos otwieranych i zamykanych drzwi. Martwili się, ale chcieli mu dać czas, którego teraz potrzebował. Wiedzieli, że stało się coś ważnego, co ma związek z Hao. Nie chcieli teraz naciskać. Woleli poczekać, aż będzie gotowy do tego, aby się przed nimi otworzyć. Byli przyjaciółmi i wiedzieli, że mogą mu ufać.

Tymczasem Yoh był w swoim pokoju i patrzył przez okno na migające na niebie gwiazdy. Uśmiechnął się do nich.

-Hao, bracie, wiem, że teraz wciąż jesteś ze mną.

***

Hao i Opacho wrócili do obozu późno w nocy. Wszyscy cieszyli się, widząc swoją ulubienicę całą i zdrową, ale też martwi, bo ich mistrza wyraźnie coś trapiło. Asakura ucinając wszelkie próby rozmowy polecił im iść spać. Poprosił też Kannę o to, żeby zajęła się jego małą wychowanicą. Oczywiście z chęcią wykonała polecenie. Wszyscy życzyli sobie dobrej nocy i udali się w objęcia Morfeusza. Oprócz jednej osoby.

Posiadacz Ducha Ognia leżał na małej polance niedaleko obozu, patrząc w nocne niebo. Jego myśli krążyły wokół brata. W sumie w ciągu tego dnia zdążył go nawet odrobinkę polubić. Był dość ciekawym osobnikiem. Uśmiechniętym i wyluzowanym, trochę jak on sam. Był też dobrym słuchaczem i potrafił dostosować się do sytuacji. Byli tak różni, ale też tak podobni. Tak. Hao żałował, że nie poznał go tak dobrze wcześniej. Ale teraz to się nie liczyło. Nie miał go. Stracił go tak samo szybko, jak go uzyskał.

-Nie powinieneś spać, mistrzu?

Hao podniósł się do pozycji siedzącej i spojrzał na osobę, do której należał głos. Jedna z członkiń Hana-gumi. W sumie to lubił bardzo te dziewczyny. Były na prawdę urocze, lojalne i silne. Mógł na nich polegać.

-Już idę, Marion. Swoją drogą ty też powinnaś już spać.

-Oczywiście, mistrzu.

Blondynka pokiwała głową i zniknęła. Hao wstał, otrzepał pelerynkę i spojrzał ostatni raz na usiane gwiazdami niebo. Uśmiechnął się ciepło.

-Yoh, bracie, wiem, że teraz wciąż jesteś ze mną.