09. Spotkania

Witam wszystkich w ten wyjątkowy dzień!

Czemu wyjątkowy, spytacie pewnie. Otóż dlatego, że Spokoyoh wstawiła nowy rozdział!

Ren: *trzyma tabliczkę z napisem aplauz*

Nie zrozum mnie źle, Spokoyoh. Po prostu na twoich blogach od tak dawna panowała cisza, że dla mnie to naprawdę cudowna wiadomość, że coś wstawiłaś. ^ ^

W tym rozdziale Asakurów będzie tylko trochę, bo zostają wprowadzone cztery nowe postacie, przy czym dwie powinny wam trochę wynagrodzić znikomą ilość braci. No i będzie pod koniec trochę Anny. :D

Dedykacja dla AyameBeyond- z małym spóźnieniem, ale za kolejny, piękny rysunek. Tym razem mojej Yuuki jako Aerith Gainsborough z Final Fantasy VII. Cudowny. ^ ^

~*~

We Francji cała grupa była wieczorem dnia następnego czasu francuskiego. Wszyscy byli zmęczeni i skołowani całą tą długą podróżą przez pół globu, ale czekała na nich jedna z najtrudniejszych części zadania- odnalezienie Jeanne. Nie mieli zielonego pojęcia, gdzie znaleźć jedną, małą dziewczynę, nie znając żadnych konkretów jej zamieszkania. W dodatku nikt nie miał żadnego pomysłu, jak zacząć. Jednakże przypadki chodzą po ludziach, toteż szamanom poszczęściło się i znaleźli swój cel szybciej, niż się tego spodziewali.

-Nie ma szans, żebyśmy ją znaleźli...- jęczał Horohoro.

-Nie przesadzaj. Gdzieś pewnie jest, więc w końcu się na nią natkniemy- stwierdził spokojnie Yoh, rozglądając się wokoło.

-Myślisz, że znajdzie się jak sobie krzykniemy chcę, żeby pojawiła się tu Żelazna Dziewica Jeanne?!- wrzasnął niebieskowłosy, widowiskowo padając na kolana i unosząc ręce ku niebu.

-Czasami najprostsze rozwiązania przynoszą najlepsze efekty.

Wszyscy momentalnie odwrócili się w stronę, z której dobiegał głos. Stała tam Jeanne w swej zwyczajowej, wiktoriańskiej sukience i cienkim płaszczu. W rękach trzymała papierową torbę z zakupami. Patrzyła na nich zdziwiona i zmieszana, a w jej głowie kłębiło się mnóstwo pytań, które chciała zadać.

-Witaj, Jeanne. Mamy do ciebie bardzo ważną sprawą- zaczął Ren, ale przerwała mu prawie natychmiast Anna.

-Wcześniej jest jeszcze coś innego- spojrzała znacząco na chowającą się za braćmi Asakura Yuuki. Po chwili zniecierpliwiona jej brakiem reakcji, popchnęła ją. Bracia jak na zawołanie rozsunęli się, przez co brunetka straciła równowagę i upadła na ziemię, znajdując się przed grupą. Podniosła głowę w samą porę, aby napotkać zszokowane spojrzenie Jeanne. Odwróciła wzrok, jak to miała w zwyczaju gdy nie była na tyle silna, aby zmierzyć się z czymś spojrzeniem.

-Yuu...

Zacisnęła pięści, słysząc swoją pieszczotliwą ksywkę, wyszeptaną przez dziewczynę. Schyliła głowę, praktycznie dotykając nią ziemi.

-Jeanne... Tak bardzo cię przepraszam, Jeanne. To wszystko, co ci wtedy powiedziałam... Tak bardzo tego żałuję. Nie liczę na twoje wybaczenie, ale... Ale...

-O czym ty mówisz, Yuu?- szepnęła Jeanne. Yuuki podnosiła głowę, kiedy srebrnowłosa uklęknęła przed nią. Uśmiechnęła się do niej czule, delikatnie kładąc swoją dłoń na jej zaciśniętej pięści.- Wiem, że robiłaś to dla mojego dobra. Myślę, że zachowałabym się tak samo na twoim miejscu. To ja powinnam być tą, która przeprasza, bo nie walczyłam o ciebie. To ja powinnam teraz nie oczekiwać wybaczenia. Mimo to proszę o nie.

Yuuki zobaczyła słone krople, płynące z oczu przyjaciółki. Po chwili przytuliła się do niej i obie wypłakiwały w siebie na wzajem tęsknotę i żal. Nie potrzebowały słów, żeby przekazać sobie wzajemnie krótki komunikat. Przebaczam i liczę na przebaczenie. Łzy smutku zmieniły się w oznakę szczęścia. Nie potrafiły powiedzieć, jak długo jeszcze płakałyby, wtulone w siebie, gdyby nie zostały sprowadzone na ziemię przez szamanów, którzy przypomnieli im o ważnej sprawie, którą należało niezwłocznie omówić.

***

-Meene! John! Jak dobrze was widzieć!

Lyserg był szczęśliwy, kiedy weszli wraz z Jeanne do małego, przytulnego domku, w którym zastali dwójkę byłych X-Laws. Nic się nie zmienili. Meene wciąż była piękna, a John tryskał energią. Zaprowadzili dość sporą grupę do salonu i polecili im się rozgościć. Nagle pewien szczegół wpadł w oko Lysergowi. Spojrzał znacząco na Meene, która spłonęła rumieńcem.

-Już wiem, czemu chcesz zostać detektywem. Jesteś niesamowicie spostrzegawczy, Lyserg- skwitowała ze śmiechem.

-Czyli dobrze widzę, że Jonh ci się oświadczył?- spytał dla upewnienia zielonowłosy, patrząc z wciąż rosnącym uśmiechem na pierścionek na palcu blondynki.

-Tak. To prawda.

-Powiem wprost, Jeanne. Potrzebujemy od ciebie Klucza Czystości. Wiemy, że go masz i potrafisz go użyć- powiedział Ren, przerywając uroczą rozmowę Lyserga i Meene. Żelazna Dziewica wydawała się z początku zaskoczona, ale chwilę potem uśmiechnęła się delikatnie.

-Więc... Wśród was jest trójka Wybrańców? Mogłam się tego spodziewać. W końcu jesteście najlepszymi z najlepszych szamanów. Zapewne reprezentujesz poświęcenie, Yoh- zwróciła się ostatnim zdaniem do słuchawkowego szamana.

-Tak, to prawda. Ren ma godność, a Nii-chan siłę.

Hao spojrzał na młodszego brata z mordem w oczach. No ile razy trzeba mu powtarzać, że ma się tak do niego nie zwracać, żeby wreszcie to zrozumiał?! To wychodziło poza wszelkie granice irytacji! Yoh spojrzał na niego z uśmiechem. To też było irytujące, bo jak Hao mógł się na niego wściekać, kiedy brat uśmiechał się do niego z taką ufnością, no jak?

Jeanne patrzyła na wściekłego Asakurę z nieokreślonymi uczuciami.

-Hao też jest Wybrańcem?- spytała, wciąć nie ukazując żadnych emocji. Szczerze mówiąc dopiero wtedy zdała sobie sprawę z jego obecności.

-Tak. Prawdę mówiąc to ja wyszedłem z inicjatywą poszukiwania mapy.

Dwójka młodych szamanów długo mierzyła się przeszywającymi, bezuczuciowymi spojrzeniami. Wszyscy w pomieszczeniu wstrzymali oddechy. Panujące wtedy napięcie było wręcz namacalne. Wszyscy dobrze wiedzieli, że Jeanne głęboko nienawidzi Hao. Zresztą on też jej jakoś specjalnie nie uwielbiał. Teraz prawdopodobieństwo, że Żelazna Dziewica użyczy im klucza wynosiło prawie zero. Cała grupa szykowała się do zbiorowej depresji (kolejnej zresztą w tym opowiadaniu), kiedy niespodziewanie srebrnowłosa uśmiechnęła się.

-Więc jednak się zmieniłeś. Muszę przyznać, że bałam się, kiedy zostałeś Królem Szamanów. Ale po jakimś czasie uspokoiłam się widząc, że nie robisz nic złego. A teraz jeszcze szukasz Mapy Wybrańców... Zasługujesz na wybaczenie.

-Dlatego właśnie Jeanne może używać Klucza Czystości- odezwała się nagle Meene, kładąc dłoń na ramieniu czerwonookiej.- Po Turnieju przeszła ogromną przemianę. Wie, że zabijaniem nie można naprawić zła. Skupiła się na wybaczaniu i próbuje teraz naprawić dawne błędy.

-Meene? A skąd wy-

-Wiemy o Kluczu Czystości? Trudno mieszkać pod jednym dachem i nie wiedzieć o sobie takich rzeczy. Poza tym widywało się kilka razy Yuu- zaśmiał się John.

-To jak? Pomożesz nam, czy nie?- spytała twardo Anna.

-Oczywiście. Skoro nawet tacy potężni szamani jak wy zainteresowali się sprawą Wybawców, to oznacza, że ich działania robią się coraz bardziej niebezpieczne- powiedziała poważnie Jeanne, po czym zwróciła się do Yuuki.- Czy Saito znalazł już Miejsce Wypełnienia?

-Nie. I nie ma szans, żeby mu się udało- odpowiedziała równie poważnie Hino.

-Tak wolno mu idzie? Hm... No tak... Przecież bez Klucza Czystości nie może dostać się do Mapy Wybrańców... Ale to bardzo dobrze. Tu mamy przewagę.

-Chwila! Czy na szukanie kogo, kto może używać Klucza Czystości Saito nie wysyłał czasem Xiao Shuna? Przecież jemu znalezienie ciebie zajmie całe milenium- uśmiechnął się zgryźliwie John.

-Kto by pomyślał... Przecież wuj to taki rozważny człowiek- powiedziała ironicznie Yuuki, próbując nie wybuchnąć śmiechem. Zrobił to za nią John.

-Wysyłać Xiao Shuna na ważną misję to wielce rozważne posunięcie- skomentowała z przekąsem Meene. John, Yuuki i Jeanne skwitowali to śmiechem. Inni popatrzyli po sobie zdezorientowani. Doświadczali właśnie nieprzyjemnego uczucia bycia wykluczonym z rozmowy. Zauważyła to czarnowłosa, która już spieszyła z wyjaśnieniami.

-Zacznijmy od tego, że z artefaktem to nie ma tak łatwo. Pewnie czytałeś w Kompendium o Miejscu Wypełnienia, Hao-san.

-Tak. To jedyne miejsce, w którym można uaktywnić ich Artefakt Zniszczenia, albo nasz Artefakt Odnowienia. To działa na zasadzie kto pierwszy, ten lepszy. Jeśli oni pierwsi tam dotrą ze swoim artefaktem, to dla nas wszystko stracone.

-Dokładnie. Ale my mamy na razie szczęście po swojej stronie. Jest nim Jan, osoba, która może użyć Klucza Czystości, żeby dostać się do mapy- zakończyła Yuuki. Horohoro szturchnął lekko Yoh.

-Ej, stary, czy ty też czujesz się jak idiota, kiedy oni tak zaczynają tłumaczyć?- szepnął.

-Czyli ty też?- odszepnął mu pytaniem retorycznym Yoh.

-To witam w klubie- mruknął Manta.

-Proponuję, żebyście zostali tu kilka dni i odpoczęli. Potem wybierzecie się do Zamku z Piór i zdobędziecie Mapę Wybrańców- zaproponował John. Cała ekipa ochoczo na to przystała. Świadomość, że mają tak niesamowitą przewagę nad Wybawcami znacznie ich uspokoiła. Byli coraz bardziej pewni tego, że wszystko się powiedzie. Yoh z zadowoleniem zaobserwował na twarzy bliźniaka spokój i pewność siebie, których brakowało mu w samolocie.

***

Był środek nocy, kiedy Yuuki, Jeanne i Anna jechały autobusem, w miejsce wyznaczone przez Żelazną Dziewicę. Gdy Jeanne i Yuuki chciały się wymknąć niezauważone, zauważyła to czujna jak zawsze Anna i oznajmiła, że nie puści je nigdzie same o tej porze. Nie oznaczało to, że nie chciała ich wypuścić w ogóle. Była zaintrygowana tajemniczą niespodzianką srebrnowłosej dla panny Hino i tym, jaki udział ma w tym trzymany przez nią, duży pakunek, toteż postanowiła jechać z nimi pod pretekstem pilnowania ich, aby nie zrobiły nic głupiego. 

Jeanne zaprowadziła je na najbliższy cmentarz. Dla zwykłych ludzi mogłoby to być dziwne, ale dla szamanek takie nie było. Srebrnowłosa poleciła towarzyszkom czekać, a sama poszła na przód. Po chwili wróciła z duchem młodej kobiety. Miała niebieskie włosy i oczy, a ubrana była niczym rycerz. W talii miała przypiętą pochwę z mieczem.

-Mirajeanne- szepnęła Yuuki ze łzami w oczach. Nie chciała płakać drugi raz, ale słone krople bez pozwolenia zaczęły spływać po jej policzkach.

-C-Co ty tu robisz? Jak? Czemu?- zdziwił się duch kobiety, najwyraźniej rozpoznając brunetkę.

-Pewni niesamowici ludzie pomogli mi uciec. Jestem wolna, Mira- uśmiechnęła się czarnowłosa.

-Tak bardzo się cieszę, ale... Nie wiem, czy jestem godna, aby ponownie trwać u twego boku- szepnęła Mirajeanne, klękając na kolano.- Zawiodłam cię. Opuściłam. Nie taka jest rola Ducha Stróża. Zasługuję na potępienie.

-Nie mów tak, Mira. To ja cię o to prosiłam, a ty po prostu wypełniłaś moją prośbę. Dobrze wiesz, że gdybyś została, oni i tak nie pozwoliliby mi się z tobą widywać. Pamiętasz? Przecież się uwięzili...

-Mimo to powinnam tam być. Powinnam cię wspierać nawet, jeśli nie mogłabym tego robić bezpośrednio. A ja uciekłam niczym tchórz.

-Nie uciekłaś! Dokonałaś słusznego wyboru. Zawszę będę wdzięczna Jan za to, że cię stamtąd zabrała. Ja sama ją o to prosiłam. Ja... Ja będę zaszczycona, jeśli zechcesz być ponownie moim Duchem Stróżem.

-To ja będę zaszczycona, jeśli mnie na niego przyjmiesz, pani.

-Oczywiście, że przyjmę.

Yuuki kucnęła, a Mirajeanne podniosła głowę. Czarnowłosa mimo łez uśmiechała się do swojego Ducha Stróża. Pamiętała dokładnie ich pożegnanie. To było kilka dni przed tym, jak odeszła Jeanne. Hino poprosiła ją, żeby postarała się uwolnić niebieskowłosą i wydostała ją z zamku. Żelazna Dziewica dołożyła wszelkich starań i mimo wielu trudności uwolniła ducha i przyprowadziła do przyjaciółki. Właśnie wtedy została wykryta przez Wybawców. Gdy tylko Yuuki nacieszyła się obecnością swojego Ducha Stróża poprosiła go o odejście. Wiedziała, że i tak zostanie złożona jako ofiara i chciała dać odejść Mirajeanne od razu. Po długich dyskusjach i rozmowach wojowniczka uległa. Jeanne na prośbę Yuuki zaopiekowała się nią. Po tym, jak przyjaciółka kazała jej odejść zabrała Mirajeanne ze sobą do Francji, gdzie obie każdego dnia mocno przeżywały decyzję o odejściu, ale bały się wrócić. Bały się spojrzeć w czarne oczy dziewczyny. A teraz wszystko układało się od nowa.

-To teraz pokaż mi, co potrafisz- Anna wzięła od Jeanne pakunek. Dość szybko domyśliła się, co w nim jest, toteż bez zawahania wyjęła srebrny rapier i rzuciła go w stronę Yuuki.

-Po takiej przerwie... Nie jestem pewna- zawahała się czarnowłosa, patrząc z sentymentem na swoją ukochaną broń, będącą jedyną pamiątką po rodzicach (bo Saito nie wliczamy jako pamiątki).

-Ale ja jestem. Hao najwidoczniej widzi w tobie jakieś zdolności. Chcę to sprawdzić- oznajmiła blondynka. Wiedziała, że Król Szamanów dostrzega szamańskie umiejętności dziewczyny. Słyszała, jak rozmawiał o tym niedawno Yoh. Ona też je widziała. Nie były jakieś specjalnie potężne, ale nie były też słabe. Chciała zobaczyć je jako pierwsza. Z zadowoleniem patrzyła, jak Yuuki z ogniem pasji w oczach wyciąga przed siebie rękę.

-Mirajeanne! Tryb Hitodama!- wrzasnęła, a jej dłoni znalazł się Duch Stróż w postaci błękitnej kuli.- Over Soul: Ręka Królowej!

Gdy światło opadło, Yuuki w dłoni trzymała rapier wydłużony przez Over Soul, a jej klatkę piersiową i prawą rękę pokrywała utworzona z furyoku zbroja. Anna uśmiechnęła się zadowolona.

-Kiedy nauczyłaś się tworzyć tak silny Over Soul?- spytała, przypatrując się uważnie szamance uważnie.

-Krótko przed tym, jak przestałam ćwiczyć się jako szamanka. Dlatego też nie opanowałam tego w pełni i korzystam ze słabszego. Z Ręki Królowej nie umiem w pełni korzystać, więc jest tak jakby na pokaz- odparła dziewczyna, rozdzielając Mirajeanne od miecza.

-Muszę przyznać, że zaimponowałaś mi- przyznała Anna.- To jeszcze nie to, co reszta, ale gdyby się podszkolić to byliby z ciebie ludzie.

-Dziękuję- odparła dziewczyna, biorąc to za komplement.

-Proponuję już wracać- odezwała się Jeanne.- Nie chcę, żeby inni zauważyli nasz brak.

Anna, Mirajeanne i Yuuki przytaknęły i po chwili cała czwórka znajdowała się w drodze powrotnej do domu. Jadąc autobusem blondynka wpatrywała się badawczo w wsparte o siebie Jeanne i Yuuki. Ostatnio były źródłem wielu ciekawych wydarzeń. Najpierw pojawienie się Yuuki, potem wiadomość, że Jeanne ma Klucz Czystości, ich przyjaźń, Mirajeanne, Over Soul czarnowłosej... To było stanowczo za dużo jak na jeden tydzień. Kyoyama westchnęła. Czekał ją teraz bardzo interesujący czas...