10. Poznać wroga

Witam wszystkich cieplutko!

Rozdział... Hm... Rozdział nie jest jakiś wyjątkowo udany. To nie tak, że wzbudzam w was listość. Po prostu po przeczytaniu też sami stwierdzicie, że bywały lepsze. Tylko humor jest w miarę na poziomie, ale reszta leży i kwiczy. Ale wynagrodzę wam to bardzo ładnie kolejną częścią Zakazanego Braterstwa już za pięć dni. ^ ^

Ren: Znowu się będą wszyscy jarać Asakurami... -.-

To jest jeden z głównych celów mego życia, Ren.

Mam dla was też inną nowość. Pracuję nad drugim blogiem. Chcę z nim wystartować w lutym. Najpewniej po zakończeniu trzeciej części Mapy Wybrańców, ale przed uwieńczeniem jej rozdziałem bliźniakowym. Może jakoś... 9 luty w urodziny Piriki? Coś koło tego. Tym razem biorę n stępujący szablon: fabuła po anime, wznowienie Turnieju i powrót Hao. Oczywiście z moim skromnym wykonaniem i kilkoma dodatkami. Zdecydowanie więcej Asakurów niż w Mapie Wybrańców. Ktoś byłby chętny czytać? Bo uprzedzam, że rozdziały też będą tak regularnie jak tutaj.

Dedykacja dla Anny-medium- jako podziękowanie za te wszystkie miłe słowa, jakie od Ciebie dostałam w dedykacji. Dały mi one bardzo pozytywnego kopa i  zmotywowały do pisania. Oczywiście blog Anny-medium jest u mnie w linkach i gorąco go polecam. ^ ^

~*~

Zdziwieniem dla wszystkich było, gdy następnego dnia Yuuki poprosiła każdego z osoba o wstawienie się w salonie. W jeszcze większy szok wprawiło ich, gdy zobaczyli tam trzymaną przez Ryu tablicę korkową i Yuuki trzymającą w rękach plik zdjęć, kilka kartek, pinezki i pisak. Biedny Ryunosuke źle zrozumiał intencję nowej członkini grupy. Hino była dla niego bardzo miła, ale w aspektach czysto koleżeńskich. Z kolei on, podpuszczony przez Horohoro, odbierał to za objaw miłości względem jego osoby. W końcu rzadko która dziewczyna była dla niego aż tak miła... A w dodatku Yuuki w ogóle nie zdawała sobie sprawy z tego, że jej zachowanie myli motorowego szamana i odbierała to jako uprzejmość w stosunku do swojej osoby. A innym jakoś nie spieszyło się szczególnie do tego, żeby uświadamiać jedną bądź drugą stronę...

-Cieszę się, że przyszli wszyscy. Rozmawiając dzisiaj rano z Mirą i Jeanne doszłam do wniosku, że powinnam odwdzięczyć wam się za te wszystkie dobre rzeczy, jakie dla mnie zrobiliście. Za opiekę, pomoc, życzliwość... Dlatego też postanowiłam wykorzystać moje skromne zasoby wiedzy i pomóc wam w waszej misji. Z pomocą Manty zebrałam zdjęcia Wybawców i teraz zamierzam przybliżyć wam trochę ich główne cechy, co z pewnością ułatwi wam walkę z nimi.

-Naprawdę mogłabyś to zrobić?- spytała zdziwiona Tamao.

-Oczywiście. Zdaję sobie sprawę z tego, że zachowuję się teraz jak zdrajca. Bądź co bądź z czystym sumieniem wyjawiam wam sekrety grupy, której chcąc nie chcąc byłam częścią przez kilka lat. Ale po poznaniu Yoh uświadomiłam sobie, że ludzi należy za wszelką cenę ratować. Dlatego też mam nadzieję, że uda nam się uratować ich wszystkich.

Uśmiech, z jakim Yuuki powiedziała te słowa był wręcz zarażający, toteż udzielił  innym. Yoh zdawał sobie sprawę z tego, że zrobił nadzieję kolejnej osobie. To była kolejna prośba, którą zamierzał spełnić. Hino dała mu jasno do zrozumienia, iż liczy na jego zdolność ratowania serc ludzkich i chce, żeby użył jej w przypadku Wybawców. Musiała nad tym wiele myśleć, bo jeszcze niedawno pałała do nich głęboką niechęcią. Młody Asakura zdał sobie sprawę z tego, że ostatnimi czasy w niej też dokonała się zmiana, dzięki której potrafiła spojrzeć na wszystko inaczej. Prawdopodobnie zmianę tę wprowadziło towarzystwo nowych przyjaciół.

-Panienka Yuuki potrafi na prawdę ładnie przemawiać- rozmarzył się Ryu.

-Dziękuję, ale teraz czas przejść do tego, po co was tu zebrałam.

To mówiąc czarnowłosa dosłownie wepchnęła wszystkie kartki, zdjęcia i pinezki stojącej obok Jeanne, po czym wybrała po jednej i przyczepiła je do trzymanej przez wysokiego szamana tablicy. Zdjęcie przedstawiało dwójkę zielonowłosych bliźniaków. Dziewczynę i chłopaka. Kartka (podobnie jak inne) była pusta.

-Blair i Brian. Bardzo mocno ze sobą zżyci. Szanse na zobaczenie jednego bez drugiego są praktycznie równe zeru. Zawsze walczą razem, nigdy osobno. Słowo klucz: przywiązanie.

-Ponadto Blair ma duży konflikt z inną członkinią Wybawców. Jeśli rozdzielenie się nie powiedzie, można wspomnieć ją podczas walki. Dekoncentracja Blair osłabi także Briana- dodała Jeanne, posługując się wiedzą nabytą z licznych opowieści przyjaciółki i drobnego doświadczenia własnego.

Yuuki kiwnęła głową. Podczas mówienia wypisywała wpisała na kartce przypiętej pod zdjęciem słowo klucz. Gdy Jeanne skończyła mówić, brunetka wzięła od niej zdjęcie młodego Hiszpana, o brązowych włosach i zielonych oczach oraz kolejną, pustą kartkę.

-Miguel. Straszliwy podrywacz. Nie przepuści żadnemu stworzeniu, które posiada trzy cechy: jest człowiekiem, kobietą i żyje. Jak się raz przyczepi, to trzeba mu sugerować odwrót siłą. Słowo klucz: pewność siebie. Nigdy jej nie traci.

-No to trochę jak Nii-chan- Yoh spojrzał z uśmiechem na brata.

-Nie porównuj mnie do kogoś takiego jak Wybawca... No i przestać nazywać mnie ,,Nii-chan".

-W porządku... Nii-chan.

Po tym, jak Hao został powstrzymany przed próbą uduszenia własnego brata, Hino wpisała na kartce pod Miguelem słowa ,,pewność siebie", po czym wzięła od Jeanne następny zestaw. Tym razem na zdjęciu widniał chińczyk o ciemnych włosach i dziwnej grzywce, zasłaniającej jedno oko. John natychmiast parsknął śmiechem, przez co wszyscy spojrzeli na niego więcej niż zaskoczeni.

-Sorki, sorki. Nie mogłem się powstrzymać. Widziałem tego gościa kilka razy w akcji. Wybawcy zawsze zlecali mu jakieś bezsensowne zadania, byleby się go pozbyć. A ten łaził po tym Himimeko jak ostatnia sierota szukając jakichś wyimaginowanych duchów czy przedmiotów...

-Tak, to fakt. Trzymają go tylko dlatego, że jest doshi- zaczęła Jeanne, gdy jej przyjaciółka wraz z Denbatem pokładali się ze śmiechu.- W walce skupia się tylko wtedy, kiedy ktoś mu coś za to obieca.

Gdy Yuuki i John już ogarnęli się ze śmiechem, Hino wpisała pod chińczykiem zwykłe ,,idiota" i wzięła od Jeanne zdjęcie niebieskookiego szwajcara o jasnych włosach. Rzecz jasna pod nim również znalazła się karteczka na słowo klucz.

-Ludovic. O nim w sumie nie trzeba wiele mówić. Zawsze trzyma się poza grupą. Rzadko kiedy się odzywa i rzadko kiedy ma w ogóle jakiekolwiek chęci do życia. Najczęściej nic mu się nie chce i czeka, aż reszta zrobi wszystko za niego. Słowo klucz: obojętność.

-To co on w ogóle robi u Wybawców?- spytał trochę zniechęcony opisem postaci Ren.

-To trochę jak u Xiao Shuna. Trzymają go za siłę- odparła Jeanne, kiedy Yuuki wpisywała pod szwajcarem słowo klucz.

Następna na tablicy znalazła się dziewczyna, z którą Blair miała konflikt. Była to niebieskooka blondynka pochodząca z Francji.

-Veronique. Słowo klucz: mylący wygląd. Wydaje się mała, urocza i bezbronna, ale mogłaby was skrzywdzić nawet gąbką. Często wykorzystuje swój niewinny wygląd na korzyść własną. Potrafi bardzo szybko mamić ludzi i zmieniać ich poglądy. Poza tym lubi krzyczeć nawet wtedy, kiedy to jest konieczne i nie znosi Blair.

-Nie czaje, jak taka zróżnicowana grupa może być na tyle ogarnięta, żeby dążyć do wspólnego celu- westchnął Horohoro, a kilka osób spojrzało na niego znacząco, mówiąc tym ,,Przecież my jesteśmy tacy sami. Nierozgarnięci, ale jednak działamy razem".

-I tu właśnie pojawia się Hans- powiedziała Yuuki, przypinając na tablicę zdjęcie Niemca, o ciemnych blond włosach.- To on utrzymuje pozostałą siódemkę i tworzy z nich grupę. Zastępca lidera. Nigdy nie traci spokoju i zimnej krwi. To on budzi największy respekt. Słowo klucz: opanowanie.

-Może na tym skończymy?- zaproponowała Meene, wiedząc, co się zbliża. Wiedziała, że brunetka nie ma problemu z napominaniem wujka, ale dłuższe mówienie o nim jest dla niej ciężkie.

-W porządku. Dam radę- stwierdziła Yuuki przypinając na tablicy zdjęcie mężczyzny w okularach o czarnych włosach do ramion.- A oto założyciel i lider Wybawców, wuj Saito. Zawsze jest spokojny i patrzy na wszystko zachowując chłodny rozum. Nie odzywa się zbyt często podobnie jak Ludovic, ale w przeciwieństwie do niego nie izoluje się od reszty grupy. Jest bardzo władczy. Chciałby, żeby wszyscy go popierali. Nie znosi sprzeciwu. Chociaż... Kiedyś taki nie był... Był bardzo ciepłym człowiekiem. Często spędzał czas ze mną i moimi rodzicami. Zaopiekował się mną, gdy w wieku siedmiu lat straciłam rodziców. Tamtego wuja bardzo kochałam. A potem... A potem nagle się zmienił. Jedyne, czego chciał, to stać się Królem Szamanów. A kiedy to się nie udało, wpadł na pomysł z tym głupim artefaktem, nad którym zaczął pracę- szepnęła Yuuki. Na kartce nie wpisała nic. Patrzyła na zdjęcie ze smutkiem i wyrzutem, po czym dodała.- I ten człowiek... To nie wuj Saito.

-Bo to tanie wino!- krzyknął Choco, przebrany za butelkę wina. Widząc zdołowanie koleżanki postanowił ją rozśmieszyć nowym żartem. Ren i Horohoro już byli gotowi ukarać przyjaciela za kiepski dowcip, wyciągając nawet w tym celu swoje bronie, ale niespodziewanie Yuuki zaczęła się śmiać.

-Tak. To był wyjątkowo dobry żart- powiedziała, doceniając nie tyle humor, co chęci komika. Wzięła od Ryu tablicę i położyła ją na stole przed szamanami.- Przeanalizujcie, zróbcie co chcecie. Ja... zaraz wrócę.

To mówiąc Hino pospiesznie opuściła pomieszczenie. Jeanne i Mirajeanne (dop. autorki- ta nieświadomie stworzona kombinacja imion przyprawia mnie o faceplam) niezwłocznie wybiegły za nią. Ku zdziwieniu wszystkich poszła z nimi Anna. Ryu też rwał się do wyjścia, ale Jun go zatrzymała mówiąc, że Yuuki ma już wystarczająco dużo osób obok siebie. Inni szamani wbili spojrzenia w tablicę, analizując zdobyte informacje. Wiedzieli, że na ich postawie będą mogli w pewien sposób obejść wroga podczas walki. Najwidoczniej podanie im tego sposobu już nie mieściło się w granicach pomocy czarnowłosej. W końcu inteligentni są, to mogą sobie pomyśleć sami, prawda?

-Jedziecie z nami do Zamku z Piór- odezwał się nagle Hao, nie odrywając wzroku od zdjęć Wybawców. Zebrani spojrzeli na niego zdziwieni.

-Chwila. Najpierw karzesz nam nie mieszać się w wasze misje, a potem mówisz, że jedziemy z wami? A co zamieszaniem i pieczęcią?- Horohoro starał się za wszelką cenę znaleźć haczyk. Wiedział, że w przypadku Hao nie ma nic za darmo i nie bierze ich z czystego serca.

-Po prostu przedyskutowaliśmy to we trójkę i stwierdziliśmy, że tak możemy zaoszczędzić czas- odpowiedział mu Ren, gdy Hao mierzył niebieskowłosego spojrzeniem z serii ,,szacunek do Króla Szamanów".- W razie jeśli w zamku będą Wybawcy wy ich z niego jakoś wyprowadzicie, a my pójdziemy po mapę. Walka z Wybawcami w pobliżu mapy mogłaby niekorzystnie się dla nas skończyć.

-To jak, zgadzacie się?- spytał Yoh z rozbrajającym uśmiechem. Oczywiście nie sposób było mu odmówić...

Yuuki wróciła w pełni ogarnięta i w całkiem dobrym humorze, który zepsuła perspektywa wyjazdu do Zamku z Piór. Za nic nie chciała wracać do miejsca, które napawało ją tak mocną niechęcią. Dużo czasu zajęło wszystkim przekonywanie jej do tego, żeby jednak się tam udała. Mogła im pomóc w razie spotkania z Wybawcami, to raz. Dwa że Anna twierdziła, że Hino nie powinna aż tak bardzo żyć przeszłością. W końcu po prośbach Jeanne, groźbach Kyoyamy, radach Yoh i szydzeniu Hao dla świętego spokoju postanowiła wybrać się tam z nimi. Głupio jej było, że każdy ją do tego przekonuje a ona zachowuje się jak dziecko mówiąc ,,nie". A po rozmowach z powyższą czwórką doszła do czterech wniosków:

-Jeanne z pewnością ma rację- będzie miała obok wsparcie i nic jej nie grozi, 

-Anna zdecydowanie też ma rację- nie można żyć samą przeszłością,

-Yoh zapewne też ma rację- nie należy bać się przyszłości,

-Hao też w sumie ma rację- kawał z niej ciepłej kluchy...

***

Jak postanowiono tak też uczyniono. Niebawem cała gromada szamanów udała się do Himimeko. Jednak John i Meene zostali we Francji. Stwierdzili, że nie zamierzają latać po świecie, ponieważ na miejscu jest jeszcze sporo spraw do załatwienia. Chodziło oczywiście o ślub, który miał się odbyć w maju. Nie chcieli zaniedbywać tej sprawy. Wiedzieli, że jadąc do Himimeko wplątaliby się w kolejną misję, a wtedy zaślubiny musieliby odłożyć. A tego nie chcieli. Zamierzali w końcu zacząć normalne życie.

-Zamierzasz już brać się za listę gości?- zagadnął John narzeczoną, kiedy ta siedziała pochylona nad zeszytem z planami ślubnymi z długopisem w ręku.

-Tak. Wolę teraz wszystkich wypisać na brudno, a potem zastanowić się nad tym, kogo ewentualnie dopisać lub skreślić. Poza tym później będzie z tym mniej problemu- wyjaśniła blondynka. Po za kończeniu turnieju ona i Denbat zdobyli naprawdę wielu znajomych.- Tylko mam problem... Co z Marco i resztą? No i naszymi niedawnymi gośćmi?

John zawahał się chwilę, przed podaniem odpowiedzi. Nie widzieli się z resztą byłych X-Laws od zakończenia turnieju i nawet nie wiedzieli, co u nich. Poza tym nie był pewien, czy zechcą zobaczyć się z nimi ponownie... Ale z drugiej strony kiedyś łączyła ich silna więź i byli dla siebie jak rodzina. Nie miał też pewności do Asakurów i spółki. Jeanne może chcieć zaprosić osoby takie jak Yuuki, Ren czy Tamao. A reszta? Blondyn westchnął, po czym uśmiechnął się promiennie.

-Zaprośmy ich. Wszystkich. Tylko nie zapomnij dodać do zaproszeń dopisku ,,para wymagana"- powiedział, obejmując ją od tyłu.

-Sugerujesz, że Marco nie znajdzie pary? Założę się, że panny uganiają się za nim jak szalone- zażartowała kobieta. Jej narzeczony zaśmiał się ciepło, wyobrażając sobie okularnikowego fanatyka odganiającego od siebie armię kobiet.

***

-Dokąd zmierzamy, dowódco?- spytała drobna, niewidoma blondynka, patrząc na przywódcę. Ten nawet nie odwzajemnił spojrzenia, patrząc beznamiętnie na przelatujące za szybą obrazy. Zamiast niego odezwał się Hans.

-Musimy znaleźć Yuuki- powiedział jak zawsze poważnym tonem.

-Tak... Też bardzo przeżyłem jej odejście- westchnął boleśnie Miguel, na co jego niemiecki towarzysz pokręcił głową z politowaniem.

-Nie o to chodzi. Po pierwsze- ma za dużo informaji, których wyjawienie przyniesie nam kłopoty. A po drugie- po pozbyciu się ducha mogła nas zaprowadzić do posiadającej Klucz Czystości Jeanne- wyjaśnił.

-To ta urocza dziewczyna, która przychodziła do Yuu?- ożywił się nagle Hiszpan, co reszta jego towarzyszy zwyczajnie zignorowała.

-A co się teraz stało z Alburdem?- spytała Veronique przypominając sobie, że nie dostawała polecenia pozbycia się go. Co prawda była Francuzką, ale jej babka, która była Japonką, nauczyła ją sztuki bycia itako. Oczywiście wiązało się to ze ślepotą blondynki...

-Zostawiliśmy go samego sobie- odparł obojętnie Brian.

-Niech sobie będzie sam ze swoją depresją. Żałuję, że nie mogłam tego oglądać dłużej- dodała z zadowolonym uśmiechem Blair.

-Ludzki ból musi sprawiać ci niewyobrażalną satysfakcję- syknęła Francuzka.

-Nie mów, że z tobą jest inaczej- odgryzła się zielonowłosa.

-Czy coś się stało, dowódco?

Wszyscy spojrzeli momentalnie na Ludovica. Siedział z dala od grupy, obejmując rękami podkurczone nogi. Kolana podciągnął aż do brody. Patrzył pustymi oczyma wprost na Saito. Ten nawet nie drgnął. Wciąż wpatrywał się w okno pociągu. Ludovic był, jaki był, ale jedno trzeba mu było przyznać- był bardzo przywiązany do Saito. Wszystkich traktował z zimną osojętnością, ale o przywódcę bardzo dbał. Miało to swoje podstawy. Gdy Hino był jeszcze naukowcem, młody Szwajcar był jego asystentem. Znał go jako ciepłego, miłego człowieka. Jego zmiana spowodowała, że zamknął się w sobie.

-Nic. Zdaje ci się- odparł po chwili beznamiętnie Saito. Ludovic zacisnął dłonie na nogawkach spodni. Ile jeszcze będzie musiał wytrzymać z Wybawcami, żeby wreszcie poznać mroczną tajemnicę Saito Hino?

Koniec części drugiej